Afscheid van moeder én dochter

Vlakbij ons huis zie ik 2 paarden staan die, destijds zwaar verwaarloosd, gered zijn van de slacht door Nicolle. Nicolle; altijd begaan met dieren. En vooral die dieren die geen toekomst meer lijken te hebben. Zo had ze ook 3 zwerfhonden. Inmiddels worden deze dieren liefdevol verzorgd door haar zus en ouders. Want Nicolle is overleden…

Ik ben net terug van vakantie als ik word gebeld: De moeder van Nicolle: Of ik me wil voorbereiden op de uitvaart van Nicolle. “En Nikki, haar dochtertje, is ook opgegeven. Ze zal het niet redden. Maar vooralsnog gaan we ervan uit dat Nicolle eerder komt te overlijden”. Nicolle is 12 weken zwanger als ze te horen krijgt dat ze baarmoederhalskanker heeft.

Inmiddels al in een heel vergevorderd stadium. Omdat de pijn bijna niet te dragen is, moet er iets gebeuren. Er wordt gekozen voor een pijnstillende behandeling op een niveau waarbij men hoopt dat het ongeboren dochtertje nog kansen heeft. Na 25 weken zwangerschap kan het lichaam van Nicolle de zwangerschap niet meer aan. Nikki wordt geboren. De hoeveelheid medicatie en de kortdurende zwangerschap maken alles zeer zorgelijk. Met volledige 24-uurs zorg gaan ze uiteindelijk naar huis. Om samen met haar man en haar 2 jaar oude zoontje Espen nog geluksmomenten te pakken.

2 dagen na het telefoontje van haar moeder, ga ik naar Nicolle toe. Ik ben iedere keer weer verbaasd hoeveel kracht en moed er bij zo’n gesprek in een mens schuilen. We bespreken de scenario’s. Het gaat erg slecht met haar en ze ziet dat haar dochtertje ook achteruit gaat. Ze kiest een kist voor zichzelf uit en ze vraagt of we voor haar dochtertje van hetzelfde hout een kistje kunnen laten maken. Als ik terug naar huis rijd kan ik alleen maar hopen dat Nicolle niet hoeft mee te maken dat haar dochtertje eerst overlijdt.

Maar een paar dagen later is er volledige paniek. Met Nicolle gaat het snel bergafwaarts en haar dochtertje is in het ziekenhuis aan het vechten voor haar leven. De artsen kunnen niets meer voor de kleine Nikki doen. Ze krijgt een slaapmiddel en ze wordt mee naar huis genomen om in de armen van haar doodzieke moeder rustig te sterven.

Als ik bij het huis aankom tref ik een bizarre situatie aan. Wat een immens verdriet. Maar weer is het Nicolle die iedereen verbaasd doet staan. Nadat ik heb uitgelegd dat ik uitstel voor een uitvaart mag aanvragen, neemt ze de meest dappere beslissing die een mens kan maken. Ze geeft het vechten op, om samen met haar dochtertje dit aardse leven te verlaten. Alle liefde van de mensen hier kunnen haar niet meer beter maken. Dus kiest ze voor de liefde van haar kind. Hoewel haar man duidelijk moeite heeft met haar woorden is Nicolle helder: “Ik heb gezien hoe rustig Nikki stierf, Ik ben nu niet meer bang om dood te gaan. Jij hebt Espen en ik ga met Nikki mee. Ik laat haar nu niet meer alleen”.

3 dagen na het overlijden van Nikki overlijdt Nicolle. Nikki ligt bij Nicolle in de armen. De enige plek waar een kindje hoort te zijn. Er volgen veel dagen van afscheid. Lieve vriendinnen van Nicolle die helpen om alles prachtig te laten zijn. 500 mensen zijn aanwezig bij het afscheid in theater De Nieuwe Kolk. De band die een paar jaar eerder speelde op hun bruiloft, is nu weer te horen. Met een intieme groep gaan we daarna naar het crematorium. Met veel verdriet moeten we ze daar achterlaten. Om vervolgens op Nicolles lievelingsplek in het bos honderden ballonnen op te laten. Een bijzonder afscheid van twee bijzondere vrouwen.
De paarden en de honden van Nicolle zijn stokoud aan het worden.

Er zijn mensen die deze wereld mooier maken. Nicolle was daar zeker eentje van!