Begraven in de natuur

Ik ben sinds lange tijd weer eens bij de natuurbegraafplaats Hillig Meer. Ik kom er graag. Het is er prachtig. Erg sereen, rustgevend, troostrijk en puur. Op een of andere manier valt veel van het formele, wat vaak rondom een uitvaart hangt, weg als ik daar ben.

Midden in het bos

Om daar te kunnen begraven moet je toch je schoenen en je kleding aanpassen. Want er zijn geen verharde aangelegde paden tussen de graven. Enkel mooie bospaden, de een wat breder dan de ander. En omdat iedereen zelf een plek mag uitkiezen, kan het wel eens zijn dat het graf zelf verder in het bos ligt, ver bij het pad vandaan. Letterlijk midden in het bos. Dus zijn mijn gebruikelijke hakken niet op zijn plaats. Ik denk aan de eerste keer dat ik daar kwam, alweer bijna 7 jaar geleden.

Ze was een alleenstaande moeder van 3 kinderen. Maar ze kon zichzelf in het leven nauwelijks staande houden. Laat staan dat ze een stabiele moeder voor haar kinderen was. Regelmatig moest ze opgenomen worden en werden de kinderen elders ondergebracht. Maar steeds vocht ze terug om toch weer bij haar kinderen te kunnen zijn. Tot het echt niet meer ging. Ze werd voor de rest van haar leven opgenomen en woonde op het terrein van Lentis in Zuidlaren. Waar ze te jong het leven liet.

Onvoorwaardelijke liefde

De kinderen hadden ontzettend mooie verhalen op de uitvaart. Over verdriet, maar ook over het respect wat ze hadden omdat hun moeder steeds weer haar best deed om samen met de kinderen een zelfstandig leven op te bouwen. Uit hun verhalen klonk onvoorwaardelijke trots en liefde voor hun moeder. Geen enkel verwijt of teleurstelling. Deze verhalen maakten diepe indruk op de aanwezigen. Ook op mij.

Bij het uitzoeken van een plek voor het graf hielden de kinderen rekening met de angsten van hun moeder. Het moest geen plek zijn tussen het mos onder de grootste bomen, in het oude bos. Hun moeder hield van de zon. Dus zochten ze een open plek uit, waar voor een groot deel van de dag de zon nog kon komen.

Het was goed zo

En zo liepen we met een mooie onbehandelde houten kist op de houten baarwagen naar het graf. We lieten de kist met touwen dalen in het graf. Alle aanwezigen hadden een bloem mee, een goudgele zonnebloem. De kinderen waren tevreden. Het was goed zo. Hun moeder kon niet meer en ook voor hen vielen er veel zorgen weg.

Ze hebben voor hun moeder kunnen vinden waar ze zelf haar leven lang naar zocht: rust, ruimte en veel zon.