De mantelzorgster

83 jaar is hij geworden. Een man van het dorp. Hij is al langere tijd ziek. Een maand voor zijn overlijden helpt hij in het tegenovergelegen café andere ondernemers mee met het inpakken van voetbalplaatjes. Een leuke actie in het dorp. Het gaat uitstekend met hem, vertelt hij iedereen. Zijn overlijden is echter voorspelbaar, en de prognose is gegeven. Maar erover praten wil hij zeker niet.

Hij wil ook niet ziek zijn, hij is hooguit wat vaker moe. En over de dood wordt zeker niet gesproken. Als je hem op een avondwandeling tegenkomt en vraagt hoe het gaat, zegt hij altijd dat het prima gaat. Zijn vrouw en kinderen weten beter. Zij hebben respect voor zijn keuze om het onvermijdelijke niet onder ogen te zien, maar zij lopen er zelf niet voor weg.

Hij moet maar niets weten

In de voorbereiding op zijn sterven bezoeken zijn vrouw en schoondochter samen mijn Afscheidsinspiratiedag. Nee, hij moet maar niet weten dat ze daar zijn geweest. En na afloop maken ze met mij een afspraak om de bijzonderheden te bespreken. Nee… hij moet ook maar niet weten dat ik langskom.

Thuis blijven wonen

En tussen al deze voorbereidingen door, blijft het gezellig in huis. Zijn vrouw is mantelzorgster. En ze kan het vrijwel zonder hulp. Ze zorgt dat alles doorgaat in huis. Mensen komen over de vloer, medicatie staat klaar, ze helpt met douchen, ze eten nog samen. Door de zorg van zijn vrouw kan hij deze laatste fase van zijn leven fijn thuis blijven. Maar ook nu wil hij nergens over praten.

Waardige laatste maanden

De dankbaarheid van hun zonen is groot voor de inzet van hun moeder. Ze zien dat het best zwaar is voor haar en ze helpen waar ze kunnen. Door deze goede zorg zijn kleine dingen nog mogelijk. Samen nog even sport kijken. Een klein stukje lopen. Hem netjes in de kleren helpen als er bezoek komt. Hem zijn waardigheid laten behouden. Het maakt dat wat hij nog kan, ook waardevol is . En daarmee kon hij leven en hoefde hij niet ziek te zijn. Tot het laatst is er nooit over de dood gesproken. Maar de laatste maanden van zijn leven waren waardig,
respectvol. Zoals hij het ,onuitgesproken, graag wilde. Net zoals zijn afscheid was… Zijn beiden zoons spraken. Met diepe dankbaarheid en respect naar zowel hun vader, als hun moeder. Die naast echtgenoot, moeder, een fantastische goede mantelzorgster voor hem was.

Ik heb hem gekend, deze man van het dorp. Hij was geen prater. Maar ik weet zeker dat ook hij zijn vrouw dankbaar is. Ook al kon hij dit haar niet vertellen.