Een applaus als dank

Hij was in de laatste weken van zijn leven toen hij ons vroeg te komen. Hij wilde de dag van zijn afscheid doornemen. 

De magnuskerk

Al snel was het duidelijk dat zijn afscheid in de prachtige oude kerk moest. De Magnuskerk, zijn kerk, in zijn dorp. De kerk waarvoor ieder jaar de Etstoel werd georganiseerd. Een Middeleeuwse rechtszitting, waarbij het hele dorp omgetoverd wordt in een Middeleeuws toneel. En hij was jarenlang een actieve vrijwilliger in de organisatie hiervan. Net als dat hij bij veel andere activiteiten in het dorp betrokken is. Hij was een enorme doener. De handen uit de mouwen steken, regelen, aanpakken, en niets aan het toeval overlaten.

Livestream

Ook zijn afscheid moest tot in detail geregeld worden. En ondanks dat ik geweest was en we alles besproken hadden, lag hij er wakker van. Zijn vrouw belde. Of ik nog een keer kon komen. Hij was er onrustig over. Want wat als niet iedereen in de kerk zou passen? De Magnuskerk had best wat zitplaatsen, maar misschien was hij toch niet groot genoeg. Hij wilde de mensen niet buiten laten staan. Dus bedachten we samen de technische invulling van een livestream naar het Dorpshuis, aan de overkant van de kerk. Mensen konden daar op een groot scherm de dienst volgen. Ik kende wel bedrijven die hier specialist in zijn, dus ik verzekerde hem dat het goed ging komen.

Het dorp hielp

“Vraag ook het dorp”, zei hij, “het dorp helpt je ook met veel dingen”. En het dorp hielp. Met schoonmaken van de ruimtes, het verplaatsen en aanvullen van stoelen, het opruimen na de dienst. Het dorp was blij dat ze konden helpen. Iedereen wilde iets doen voor de man die zoveel voor hen en hun dorp heeft gedaan.

Een erehaag van mensen

Tijdens het afscheid was het druk. We hadden het gehoopt en we waren erop voorbereid. Vrienden, familie, betrokken dorpsgenoten. Wat zouden ze hem gaan missen.

En na de dienst droegen we hem uit zijn geliefde kerk naar buiten. Door een erehaag van al die honderden mensen die hem liefhadden. Toen zijn kinderen hem door de erehaag droegen, klonk er een prachtig en welverdiend “dank-je-wel-applaus”. Wat was hij altijd trots op het dorp geweest. Maar met dit applaus liet het dorp zien hoe trots de inwoners op hem waren…