Eigenlijk wilde hij niets …

Ik kom binnen in een kamer van verdriet. Zoon, dochter en vader zitten bij elkaar in een sfeer van gelatenheid. Hun moeder en vrouw is redelijk plotseling overleden. De laatste jaren ging het steeds minder goed met haar gezondheid, maar ineens ging het snel. En ook al weet je dat haar einde komt, ineens is dat einde daar. Om de mensen die veel van haar houden, verdrietig en leeg achter te laten.

“U hoeft niet zo veel te regelen hoor, we wilden eigenlijk niets”. De echtgenoot is redelijk resoluut. “Afscheid nemen doe je bij leven en dood is dood.” Ik mag zijn vrouw verzorgen, kleden, en meenemen naar het crematorium. Want dat was haar wens. “Geen poespas, geen rouwdienst, niet te verdrietig zijn.”

Ik zie dat zijn kinderen zichtbaar moeite hebben met dit “niets”. Hoewel hun vader zichtbaar met pijn in het hart vertelt dat dit haar wens was, hebben zij er ander ideeën over.

Want ook zij moeten afscheid nemen, en verder leven met de manier waarop dit afscheid georganiseerd is. En de vrienden dan? Hun ouders wonen al jaren in een dorp. Ze hebben best een groot sociaal netwerk. Bovendien heeft hun moeder zelf ook nog familie. Die moeten toch ook de kans krijgen om nog even bij haar te zijn?

Uiteindelijk hebben we een condoleanceavond georganiseerd. Naast de kaarten die verstuurd worden, staat er een advertentie in de lokale krant. “Misschien komen er 40 mensen, maar misschien ook minder”, dachten ze. Maar die 40 mensen worden er 140. De echtgenoot is totaal overdonderd. Dit zijn inderdaad de mensen waar hij mee verder moet. Die het leven van zijn vrouw ook gedeeld hadden en die hij morgen weer in de winkel tegenkomt. Wat is hij blij dat het, na een goed gesprek, anders is verlopen dan hij in zijn hoofd had.

De volgende dag neemt hij, met zijn twee kinderen en hun gezin, heel intiem voor het laatst afscheid van haar. Haar lievelingsmuziek klinkt zacht op de achtergrond. Voor het laatst is ze bij hen; zijn lieve vrouw, hun moeder en trotse oma. Met haar in hun midden drinken ze koffie. Met haar lievelingskoek van de lokale bakker erbij. Zoals ze dit jaren met elkaar deden. Pas daarna laten ze haar achter.

Deze week hoor ik dat ruim 37% van de nabestaanden de uitvaart anders organiseert dan de wensen van de overledene. En vaak snap ik dat heel goed…