Het sprookje van de dood
Ik loop met de hond als de telefoon gaat. Een melding van overlijden. Het betreft een vrouw, overleden in haar stoel. Ingeslapen in de 2e helft van de nacht. Zij en haar man hadden die avond besloten om samen in de stoel in slaap te vallen. Want ze was moe, erg moe… en het bed was ver…
Hij heeft nog heel liefdevol een dekentje over haar heen gelegd en de verwarming wat hoger gezet. En is vervolgens ook in zijn eigen stoel gaan slapen. Want ook hij is erg moe. In de ochtend is ze overleden.
Waardigheid
Het echtpaar heeft geen kinderen, maar lieve nichten. Een daarvan is mantelzorgster. Samen met haar man is ze in de woning als ik kom en ze helpen mijnheer met het regelen van de uitvaart van zijn vrouw.
Ik maak kennis met een grote, sterke, statige man. Goed gekleed en waardig… trots. Maar hij heeft longontsteking en is 92 jaar. Natuurlijk zie ik dat hij ziek is. Af en toe moeten we ook even wachten in het gesprek omdat hij moet hoesten. Maar zelfverzekerd en met doorzettingsvermogen, weet hij de zaken te regelen. We zien dat het hem veel moeite kost, maar we gunnen hem ook deze waardigheid.
Hij weet heel duidelijk de keuzes voor de uitvaart van zijn vrouw te maken. De kaart, de tekst, het bloemstuk, de muziek… En een rieten mand in plaats van een kist.
Samen was veel
Wat praat hij liefdevol over haar! Ze hadden het goed samen vertelt hij. Ze hadden geen kinderen, maar ze hadden elkaar. Dat was genoeg… dat was best veel…
Ik heb medelijden met hem. Ik weet dat hij in deze situatie niet meer thuis kan blijven, de volgende dag gaat hij naar een verpleeghuis. Zijn liefste overleden, een andere plek om de laatste fase van zijn leven door te brengen. Zelfs als je iemand niet kent, begrijp je de pijn hierachter. Je gunt dit niemand.
Zijn laatste nacht
Die nacht waken zijn nicht en haar man over deze kwetsbare man. En als ik die nacht het telefoontje van zijn nicht krijg dat hij ook is overleden, vind ik het zo mooi. Hoe raar ook…
Na bijna 60 jaar samen te zijn geweest, blijft geen van beiden in eenzaamheid achter. Geen pijn van verlies en verdriet voor een van hen. Geen zorgen voor nabestaanden.
We brengen ook hem naar het uitvaartcentrum. En als ik de volgende dag even in de rouwkamer bij ze ga kijken, ben ik oprecht ontroerd. Daar liggen 2 mensen. In een kamer, dicht naast elkaar. Ze zijn weer samen, voor altijd.
Vaak is de dood ontzettend verdrietig, maar soms is de dood best mooi. En een enkele keer is de dood zelfs een sprookje.
