Omdat ze het wilde …

Niet meer opgesloten in haar eigen verdriet, maar eindelijk vrij…. Deze woorden stonden op haar rouwkaart. Het zijn woorden waar begrip uit spreekt. Soms gun je iemand een einde van een lang en zwaar gevecht.

Onhoudbaar leven

Ze was een jonge vrouw, net 20 jaar. Maar ze kon het leven niet aan. Het spoor had haar al eerder aangetrokken, maar de hulpverlening heeft haar daar weg kunnen praten. Dit keer was ze iedereen te snel af. Omdat ze het wilde. Ze kon haar leven niet langer leven.

Verhalen van verdriet

Het is altijd ontzettend moeilijk binnenkomen als je zo’n melding krijgt. Met een onrustig gevoel in mijn lijf sta ik voor de deur. Eenmaal binnen worden de verhalen verteld en krijg ik een beeld van haar: Van de twee andere keren dat ze eruit wilde stappen. Van het verdriet dat dit niet lukte. De liefdevolle verhalen van haar en haar kleine zusje, die ze altijd wilde beschermen. Van het leven dat al 8 jaar voor haar zo zwaar was.

De vermoeidheid, maar het niet kunnen slapen. De zon zien, maar geen warmte voelen. Haar strijd, omdat ze wilde vechten. Wel willen, maar niet kunnen. De leegte en onrust die het langzaam overnamen. Secondes die jaren leken. Op het laatst uitspreken dat er geen keuzes of opties meer waren voor haar. Iedereen had alles geprobeerd. Zij had alles geprobeerd. Ze was leeg, ze was moe.

Sociale media

In het crematorium waren heel veel mensen. Voornamelijk leeftijdsgenoten. Dat was heel fijn voor haar familie. De uitnodiging van haar afscheid was gedeeld via de sociale media. Iemand van 20 heeft veel sociale contacten waar ouders vaak geen weet van hebben. En zij wilden iedereen de kans geven om bij dit afscheid te zijn. Om voor de laatste keer nog bij haar te zijn. Maar de ouders vonden het ook belangrijk om haar vrienden en bekenden niet met een schuldgevoel achter te laten. Had ik moeten zien dat…, had ik kunnen helpen…, had ik toch wat vaker…? Nee, niemand kon haar meer helpen.

Eindelijk vrij

De liefde die iedereen met haar deelde, heeft haar niet hier kunnen houden. De vriendschappen die haar vrienden met haar hadden opgebouwd ook niet. De hulp van professionele hulpverlening ook niet. Ze is niet meer opgesloten in haar eigen verdriet, maar eindelijk vrij.

Ze is vrij, omdat ze dat wilde…