Opluchting…

Ik ben bij een oud-collega van mij, 40 jaren jong. Ik weet nog dat ze ziek werd. Pijn in haar rug bleken uitzaaiingen in haar botten te zijn. Ze had een tumor in haar hersenen. De bron bleek borstkanker te zijn. En dat is alweer 13 jaar geleden. Ik ging weg bij het bedrijf toen zij net weer wat werkzaamheden ging oppakken. Maar dankzij social media hebben we elkaar altijd kunnen volgen.

Ze weet waar deze ziekte eindigt…

Al 13 jaar lang leeft ze met kanker. Oneindig veel bestralingen en chemo’s heeft ze gehad. Ze weet precies waar deze ziekte eindigt, maar niet wanneer. En dat ze nu, 13 jaar later, haar uitvaart gaat regelen, is veel later dan de artsen destijds gedacht hadden. Een medisch wonder is ze dus wel.

Nu mag ze even niets willen

Ik denk na over haar woorden over de opluchting. Al 13 jaar lang vecht ze, houdt ze moed, geeft ze niet op, grijpt ze alle kansen en mogelijkheden voor medicatie en speciale behandelingen aan. 13 jaren… waarin ze met haar vriendin is getrouwd, een huis heeft gekocht en tussen alle behandelingen door toch ook geniet van het leven. 13 jaar lang heeft ze het over doorzetten en niet over opgeven. Tot de arts haar vertelt dat hij niets meer voor haar kan doen.

Dan overheerst er dus opluchting. Dan kan ze moe zijn. Mag ze pijn hebben. Mag ze even niets willen. Hoeft ze niets te moeten. En mag ze dus opgelucht zijn. Opluchting omdat ze ziek mag zijn. Wat een dappere, maar verdrietige woorden. En wat betekenen deze woorden veel.

Moedig en liefdevol

We bespreken haar uitvaart. De kist kiest ze, de kaart, we overleggen over de dienst en de opbaring. Ze vertelt waarom ze bepaalde muziek heeft gekozen. Veel van Bløf. Want hun nummers hebben haar ook door de 13 jaar heen geholpen. Haar vrouw heeft zorgverlof gekregen en kan haar in deze laatste periode volledig bijstaan.

Ik geef ze beiden een dikke knuffel. Wat een moedig en dapper duo. Zo liefdevol samen. Met een brok in mijn keel vertrek ik…

Opgelucht

De datum van haar sterven heeft ze zelf gekozen. Het ziek-zijn wordt zwaar voor haar. We hebben het niet over weken, maar over dagen. Terwijl ik naar huis rijd, denk ik opnieuw aan haar woorden. Nu is ze opgelucht dat ze ziek mag zijn. Maar over een paar dagen is ze opgelucht dat ze mag sterven…

Wat zou ik graag willen dat deze afschuwelijke ziekte niet bestond!