Stille kindjes

Stille kindjes noemen wij ze. Kindjes die geboren worden om afscheid van te nemen. Een van de ergste dingen die je als ouder kunt overkomen.

Soms sterft het ongeboren kindje tijdens de zwangerschap. Soms moet de meest pijnlijke beslissing genomen worden… het afbreken van de zwangerschap. Je hebt je nog maar net kunnen voorbereiden op de geboorte, en je moet afscheid nemen.

Vroeger en nu

Vroeger werd na de bevalling het kindje direct weggenomen van de moeder. We kennen de verhalen dat ze hun kindje niet eens in de armen konden houden om afscheid te nemen. Ze wisten soms niet eens of ze bevallen waren van een zoontje of een dochter. De kindjes werden op een stil plekje, vaak samen met andere kindjes begraven. Anonieme kindergrafjes. Geen aangifte, geen registratie, geen herdenkingsplekje, geen naam…
Nu mag en kan het gelukkig anders. Het overleden kindje wordt inmiddels helemaal erkend. Het krijgt een naam, het wordt aangegeven bij de burgerlijke stand, dus het is geweest. Dit is zo belangrijk voor de ouders.
Maar het verdriet over het nemen van afscheid van je kindje verschilt niet van het verdriet van vroeger.

En dan?

Na de geboorte is het goed om herinneringen te maken.
Foto’s  bieden troost en een blijvende herinnering en kunnen wezenlijk helpen bij de verwerking van het verlies.
Naast het maken van foto’s is er de mogelijkheid om voetafdrukjes of handafdrukjes te maken. Van gips, of met een stempel. Hierin kan de uitvaartverzorger een rol spelen. Of soms kunnen de medewerkers van het ziekenhuis hiermee helpen.

Nog even in het eigen wiegje

Het overleden kindje kan tot het definitieve moment van afscheid mee naar huis genomen worden. En er zijn diverse manieren van opbaring mogelijk. Steeds meer wordt gekozen om het kindje mee naar huis te nemen en in het eigen wiegje te leggen. Zo kan men thuis nog even in het eigen gezin, en in de eigen omgeving afscheid nemen, Als uitvaartverzorger kom ik iedere dag even om te kijken hoe het gaat. Bij jonge foetussen kan ook gekozen worden om het kindje in het ziekenhuis achter te laten. Zij dragen dan op een respectvolle manier zorg voor een crematie.

Cremeren of begraven is een persoonlijke keuze. Heb je behoefte aan een herdenkingsplekje in de vorm van een grafje, of wil je de as mee naar huis?
Wil je vrienden thuis uitnodigen, om met elkaar samen te zijn, je kindje zelf naar het crematorium brengen, of wil je samen, of met een klein gezelschap het kindje begraven?
Gelukkig is tegenwoordig alles mogelijk en is alles normaal. En daar ben ik erg blij mee. Want als geen ander weet ik dat er heel veel ouders zijn die dit verdriet met zich meedragen. Dat de tijden dan zijn verandert, en alles bespreekbaar is, is heel fijn.

Stille kindjes…
Ze hebben nooit het licht mogen zien. Maar ze hebben wel een naam gekregen en een plekje. Ze zijn iemand geweest en ze blijven altijd in iemands hart.