Thea
conferentieoord waar we een aantal dagen een training hebben. We voelen aan haar borst. Onze collega, mijn vriendin, heeft een knobbeltje in haar borst. We zijn diep onder de indruk.
Ze heeft twee dagen ervoor de uitslag van de punctie gehad en die was niet goed. En toch is ze hier op deze driedaagse training. Ze doet gezellig en betrokken mee. En in de avond, met een glas wijn in de hand, vertelt ze openhartig over dat stomme knobbeltje. Dit kenmerkt haar karakter: openheid over haar ziekte, maar zich er niet door uit het veld laten slaan. Want er zijn nog heel veel andere dingen erg belangrijk in het leven.
Vertrouwen in je lichaam
“Hoe denk je dat het gaat aflopen met mij?” vraagt ze. “Tenslotte overlijdt 1 op de 5 vrouwen die borstkanker krijgt aan de gevolgen hiervan. Wie zegt dat ik er daar niet een van zal zijn?”
Op de terugweg hebben we lange gesprekken hierover. Waarom de een wel, de ander niet… hoe wordt het lot bepaald? Ik zeg haar vertrouwen te hebben in zichzelf en in haar lichaam. Ze is mooi, sportief, en altijd gezond geweest. Ze is altijd vol energie, en leeft (buiten de gezellige weekenden om) toch echt wel gezond. “Tuurlijk ga jij niet dood” zei ik bemoedigend. Hoe fout kon ik het hebben…
Niet opgeven
Maar ze liet zich niet uit het veld slaan. De kanker had het niet zomaar van haar gewonnen. Naast de reguliere behandelingen die ze moest ondergaan, speurde ze het hele internet af om de juiste alternatieve behandelingen te zoeken. Ze reisde door het land om speciale therapieën te volgen, ze had een speciaal voedingsschema, ze trainde haar lijf, ze bleef zichzelf en haar omgeving ervan overtuigen dat er hoop was. Niet opgeven was duidelijk haar motto. De dagen dat ze zich goed voelde wilde ze mij graag helpen op het werk.
Voorbeeld voor velen
En ondertussen schreef ze prachtige verhalen in het Dagblad van het Noorden. Twee keer per week had ze haar speciale mailcolumn, Plenter@Pepping. Heel veel lezers hadden hiermee het gevoel dat ze haar kenden. Ze leefden met haar mee. Want de verhalen waren zo ontzettend uit het leven gegrepen. Een jonge vrouw, twee prachtige dochtertjes, een lieve man, ouders, broer, en veel, heel veel vrienden. Ze schreef over haar gevecht tegen deze ziekte, haar angsten, haar hoop. Maar ook over alle andere zaken die het benoemen waard waren. Over de goede en mooie momenten die ze meemaakte, over haar kinderen, over FC Groningen, haar werk. De verhalen zijn uiteindelijk gebundeld in twee boekjes. Ik denk dat zij mede mijn inspirator was om over de dood te schrijven.
Ze werd het boegbeeld van de Ride for the Roses, een fietsevenement om geld in te zamelen voor kankeronderzoek, dat het KWF dat jaar in Groningen organiseerde. Ze werd een bekende Noordeling in haar strijd en ze werd een voorbeeld voor velen.
Maar op 31 juli heeft ze op 42-jarige leeftijd dit leven, en alles wat ze daarin liefhad, los moeten laten. Vandaag is dat 11 jaar geleden. Maar voor velen van ons voelt het als
gisteren. Zo intens is ze nog bij ons.
Dag lief vriendinnetje Théa. Ook in mij leef je voort. Wat was je een kanjer!
