Theo en Pleun

Ze gaan naar de Bed & Breakfast om even de drukte van de stad te ontvluchten, om heerlijke autotochten in Noord-Nederland te maken en even de waan van alle dag te vergeten. Want voor Theo betekent deze waan: onderzoeken, ziekenhuisbezoeken en medicatie. Theo is ziek. Maar op hun vakantieadres lijkt het altijd minder erg. Of vergeet hij het in ieder geval een beetje.

Pleun

Een grote reden daarvan is Pleun, de hond die op de boerderij thuishoort, waar de Bed & Breakfast gevestigd is. Zodra Theo er is, is Pleun daar. Dan ligt hij naast Theo op het terras, doen ze samen een dutje in het zonnetje en het liefst glipt hij ook nog stiekem mee naar binnen. Een bijzondere band hebben die twee.

Glimlach

De laatste fase van het leven van Theo gaat snel, te snel. Op een wat onrustige dag stelt Sandra voor om naar Drenthe te rijden en even Pleun te bezoeken. Het doet Theo erg goed.
Bijna voor het laatst is er weer een glimlach op zijn gezicht. Maar een paar dagen later is het ineens over en moet Sandra zijn uitvaart gaan regelen. Ondanks dat er vanwege Covid-19 maar weinig mensen mogen komen, is 1 ding zeker: Pleun moet er wel bij zijn.

Afscheid nemen

Pleun is samen met het baasje in de auto gestapt, om 250 kilometer verderop afscheid te nemen van Theo.

Bijzonder om te zien hoe deze hond snapt wat er aan de hand is. Hij is rustig, kijkt goed in de kist, kijkt nog eens… Kijkt eens naar de andere mensen in de ruimte. En na een laatst blik op Theo gaat hij keurig naast de kist zitten. Stil en onbeweeglijk.

In de rouwstoet op weg naar het crematorium loopt Pleun voorop. De oren hangen bedroeft naar beneden. Het lijkt wel of hij net zo verdrietig is, als de mensen die achter de auto aanlopen.